دومین اصل در ساختارسازی سازمان‌ها، تعیین و تجزیه و تحلیل وظایف و واحدها است. وظایف مشخص باید به گونه‌ای باشند که هر واحد مسئولیت مشخصی داشته باشد و همچنین هر وظیفه تنها به یک واحد اختصاص یابد. این کار باعث جلوگیری از ایجاد تداخل در انجام کارها و بهبود هماهنگی بین واحدها می‌شود.

تعیین نسبت‌های سلطه و اختیار نیز در ساختارسازی سازمان‌ها مهم است. این امر باعث ایجاد تعادل در سلسله مراتب سازمانی می‌شود و کارکنان را از احساس فرسودگی و ناامیدی جلوگیری می‌کند. در سازمان‌هایی که سلسله مراتب به خوبی تعیین شده است، افراد بهتر می‌توانند احساس کنترل و تعلق به سازمان خود داشته باشند.

استقرار ساختار مناسب و انجام تغییرات لازم در ساختارسازی سازمان‌ها نیز امری حیاتی است. با تغییر شرایط داخلی و خارجی، سازمان‌ها باید به سرعت واکنش نشان دهند و اصلاحات لازم را در ساختار خود اعمال کنند تا بتوانند رقابتی و پویا باقی بمانند.

در راستای افزایش کارآیی سازمان‌ها، لازم است به انواع ساختارهای سازمانی اشاره کنیم. یکی از رایج‌ترین ساختارهای سازمانی، ساختار سلسله مراتبی است که در آن اختیارات و مسئولیت‌ها از سطح پایین به سطح بالاتر منتقل می‌شوند. این ساختار مناسب برای سازمان‌هایی است که فعالیت‌ها و وظایف‌شان نسبتاً ساده و قابل پیش‌بینی هستند.

ساختار تخصصی یا ماتریسی نیز به عنوان یک نوع ساختارسازی پیچیده تر مطرح است. در این ساختار، افراد بر اساس تخصص‌ها و پروژه‌ها به گروه‌های کوچک‌تر تقسیم می‌شوند. این مدل مناسب برای سازمان‌هایی است که با چالش‌ها و موضوعات پیچیده و متعدد روبه‌رو هستند و نیاز به تخصص‌های مختلف دارند.

همچنین، ساختار تابعی یا مجزا نیز برخی از سازمان‌ها از آن استفاده می‌کنند. در این ساختار، هر بخش از سازمان مسئولیت‌ها و وظایف مشخص خود را دارد و به صورت مجزا از بخش‌های دیگر عمل می‌کند. این مدل مناسب برای سازمان‌های کوچک‌تر و با فعالیت‌های محدودتر است.

به طور کلی، در انتخاب ساختار مناسب برای یک سازمان، عوامل مختلفی از جمله اندازه سازمان، نوع فعالیت‌ها، مدل کسب و کار، اهداف استراتژیک و فرهنگ سازمانی باید مورد بررسی قرار گیرند.

علاوه بر انواع ساختارهای سازمانی، برخی نکات مهم در ساختارسازی سازمان‌ها نیز وجود دارند که لازم است مورد توجه قرار گیرند. از جمله این نکات می‌توان به مسئله تعادل بین اختیارات و مسئولیت‌ها، ایجاد ارتباطات سازمانی کارآمد، تشویق به همکاری و تیم‌ورک، و ایجاد فرهنگ سازمانی مناسب اشاره کرد.در نهایت، باید توجه داشت که ساختارسازی سازمان‌ها تنها عامل موفقیت آن‌ها نیست بلکه سیاست‌ها، فرهنگ سازمانی، توانمندی‌ها و مدیریت اجرایی نیز نقش‌های مهمی در عملکرد سازمان‌ها ایفا می‌کنند. بنابراین، برای دستیابی به کارآیی بیشتر، همه این عوامل باید به طور هماهنگ و تعادل‌دار مورد توجه قرار گیرند. علاوه بر آن برای ایجاد یک ساختار سازمانی موثر، نیاز به تحلیل دقیق و شناخت عمیق از نیازها و خصوصیات سازمان داریم. همچنین، ایجاد انعطاف‌پذیری در ساختار و توانایی تطابق با تغییرات داخلی و خارجی، کلید موفقیت در ساختارسازی سازمان‌ها خواهد بود.